بعضی از رابطه­ها، بعضی از دوستی­ها، رنگ و ردی از اجبار را به همراه خود دارند. بویی از یک­نواختی و تکراری دیوانه کننده. سرشار از نبودنی هستند که شمرده نمی­شود، دیده نمی­شود. شاید کلمه­ی بهتر برای توصیف، روزمره­گی باشد. رابطه­هایی تنها برای سر کردن و گذراندن این روزها و نه البته زنده­گی کردن. مجبوری چون کس دیگری نیست. چون چاره­ای نیست که لابد تو هم باید با کسانی صحبت کنی و شاید هم درد دلی. از این کلیشه­ها که خدا هست و اگر با او باشی، فلان می­شود و بهمان – که البته درست است و به آن ایمان داریم – که بگذریم، خوب می­دانیم که به هر حال نیاز داری به عینیتی خاکی، تا سر در آن فرو بری و فریاد کنی ...

روز میلاد علی باشد و این چنین نوشته­ای را بنویسی، تنها، گواه حالی است که هیچ خوب نیست ... 

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در دوشنبه 88/4/15 و ساعت 11:31 صبح | نظرات دیگران()